Կյանքը – երգի, երկնքի՜ պես անհո՜ւն, անհո՜ւն, –
Կյանքը – կորած աստղերի՜ պես հազարանուն:
Կյանքը – կրակ ճահիճներում՝ կա ու չկա, –
Կյանքը – ճամփորդ, սպասված հյուր, որ պետք է գա:
Կյանքը – երգի, երկնքի՜ պես անհո՜ւն, անհո՜ւն, –
Կյանքը – կորած աստղերի՜ պես հազարանուն …
Կյանքն անհուն է , ազատ է ինչպես երկինքը, լիքն է օդով, անձրևով ու արևով։ Կյանքը երգ է՝ ամեն մարդ իր երգում է իր ձևով, ամեն մարդ շողում է իր ձայնով։ Կյանքը աստղերի պես հազար անուն ունի, ամեն անուն մի կյանք ունի։ Կյանքը կրակ է ճահճում, երբեմն այրող է, երբեմն զգայուն։ Կյանքը ճամփորդ է, միշտ սպասիր գալուն, երբեմն ուշանում է, բայց վերջում հասնում։
Ո՞վ կհանդիպի, ո՞վ կբարեւի,
Ու՞մ հոգեհամբույր խոսքը կլսեմ:
Ու՞մ ուրախացած դեմքը կարեւի՝
Բարեկամական հրճվանքով վսեմ: Ո՞վ կհամբուրի, ո՞վ կհեկեկա,
Ո՞վ կհիանա անսուտ հրճվանքով:
գուցե աշխարհում, դուրսը մեկը կա,
Որ ապրում է իմ անուրախ կյանքով: ուցե իմ սրտում, երգերում իմ մութ,
Խոսքերում՝ ասված իմ հոգու մասին –
Հեռավոր մեկի անրջանքն եմ սուտ՝
Նետված աշխարհի անսուտ երազին: ուցե՝ ապրելով նրա երազում՝
Երգում եմ նրա տագնապները խոր –
Եվ թվում է ինձ աշխարհի մուժում,
Որ ի՛նձ եմ երգում, կյանքս մենավոր: – – Ողջո՜ւյն քեզ, անհայտ, անծանոթ ընկեր,
Խաղաղությո՜ւն քեզ, հեռավոր եղբայր.
– Ողջո՜ւյն ձեզ վաղվա չծնված կյանքեր:
– Ես՝ եղբայրորեն ու մտերմաբար՝
Ողջունում եմ ձեզ անցած խավարի
Իմաստուն, տխուր ժպիտով բարի …
Բանաստեղծությունը արտահայտում է հեղինակի մտորումները հոգու ընկեր գտնելու մասին։ Յուրաքանչյուրն ունի մեծ հարստություն իր սրտում, հոգում, և յուրաքանչյուրն ուզում է այդ ամբողջը կիսել մեկի հետ, ով հարազատ է, ով սիրում է։ Բազմաթիվ մարդկանց ես հանդիպում, շփվում, ընկերանում, բաժանվում, իսկ կա արդյո՞ք մեկը, ով հավերժ կողքիդ կլինի, ում ամեն օր տեսնելը երջանկության բանաձևդ կլինի։ Ողջունում ես բոլորին, փնտրում ես մեկին, բոլորին տեսնում ես, բայց աչքի տակ ունես միայն մեկին, սիրում ես բոլորին, բայց սիրտդ կիսում ես միայն մեկի հետ։
Դոփո՛ւմ են, դոփո՛ւմ են, դոփո՛ւմ են ձիերը,
Մթի մեջ դոփում են, խփում են պայտերը,
Պայտերը խփում են, խփում են հողին.-
Անծա՜յր է գիշերը, անհայտ է ուղին:
նո՜ւմ են, գնո՜ւմ են, գնո՜ւմ են ձիերը,
Մոտիկ են, հեռու են, դոփում են պայտերը,
Պայտերը դոփում են քունքի՛ս մեջ հիմա.-
Անհա՜յտ է աշխարհը՝ անցում է ու մահ։
Ձիերը մտքերն են, որ դոփում են սիրտը, խփում են, ջարդում են իրենց պայտերով, մթի մեջ վառվում է սիրտը, այրվում է հուր մտքերով։ Ու՞ր են գնում գիշերով, իրենց լույսերով։ Երևի անհայտ հեռուներում, իրենց ոգիներն են փնտրում։ Անցնում են, գնում, երևի չեն վերադառնում։
Ռուզաննա Ղազարյան 